Zoeken in deze blog

donderdag 16 april 2015

aannemers en soppen, schuldhulpmaatje en huishoudelijke hulp of niet

De aannemer die de enkele beglazing gaat vervangen voor dubbele met de daarbij behorende werkaamheden zoals de kozijnen vervangen laat steeds op zich wachten. Deze keer hadden we gehoopt een aannemer te vinden die zijn afspraken zou nakomen. Dat zou dan de eerste zijn dien we tegenkomen. Ik wil niet alle aannemers over één kam scheren, maar onze ervaring is dat afspraken wat betreft aanvang nooit worden nageleefd. Soms komen ze wel op de afgesproken dag om ineens weer te verdwijnen voor een zogenaamde spoedklus tussendoor. Gelukkig heb ik een flinke dosis geduld. Maar de geplande voorjaarsschoonmaak loopt zo ook automatisch vertraging op.
Nu staat er een emmer sop te wachten. Ik kan het toch niet eindeloos blijven uitstellen. Zeker met wat zonnige dagen in het verschiet, zal de voldoening groot zijn als ik alle plakkerige vingerafdrukken heb weggepoetst.
De eerste cursusdag van schuldhulpmaatje was pittig. Met verschillende cases en rollenspellen leer je een hoop over jezelf. Die zelfkennis is nodig om te weten wat voor type je bent en hoe je manier van aanpakken is en of dat wel altijd de juiste is. Het mooie van de cursus vond ik dan weer dat iedereen op zijn of haar manier talenten waarover je beschikt kan gebruiken. Zoveel verschillende types schuldhulpmaatjes als hulpvragers. Ik krijg er in ieder geval veel zin in om ook daadwerkelijk aan de slag te gaan.
Omdat ik door de cursus meerdere hele dagen niet bij het thuisfront zal zijn, is organiseren een vereiste om alle dagelijkse bezigheden van de kinderen te kunnen laten doorgaan.Organiseren kan ik aardig, maar dat schoonmaken schiet er gewoon steeds bij in. Soms overweeg ik een hulp in de huishouding te nemen. Het prijskaartje wat eraan hangt vind ik het eigenlijk ook weer niet waard. In ons gezin met dieren is een schoon huis maar voor een uurtje. Het zou me veel rust geven als ik weet dat ik niet meer hoef te soppen. Maar ik ben nogal gesteld op m'n privacy en iemand wekelijks een aantal uur om me heen zonder zelf mee te helpen houdt me nog tegen . Dan zou ik me gewoon op moeten sluiten en aan m'n boek moeten werken. Ja ja, ik schrijf aan een boek. Ik doe er al jaren over, het zal waarschijnlijk ook het enige boek zijn wat ik ooit schrijf, maar ik ga het afmaken en uitgeven. Dat heb ik mezelf beloofd.
Nou m'n gedachten vliegen zo'n beetje alle kanten op tegenwoordig. Weinig rust in m'n hoofd en barstens vol ideetjes. Het beste idee vooralsnog is die emmer met sop niet koud laten worden.

dinsdag 7 april 2015

verbazingwekkend en schuldhulpmaatje

Verbazingwekkend is het. Pas waren we op visite bij nieuwe buurtbewoners. Een gezellige avond met aardige mensen die op zo'n eerste kennismaking geen blad voor de mond namen wat betreft de reden dat ze in dit huis waren gaan wonen en hun financiële situatie.
Doordat ze hun vorige huis met verlies hadden verkocht zaten ze nu met een flinke restschuld. In hun huidige huurhuis zijn ze van plan om dit zo snel mogelijk weg te werken en dan een ander huis te kopen waar ze voor lange tijd hopen te wonen. Op zich natuurlijk een nobel streven. Maar als ik dan zie dat er een motor en twee auto's voor de deur staan. Bovendien loopt kid in de laatste mode en ook mevrouw en meneer zien er dagelijks gelikt uit dankzij wekelijkse winkelsessies. Elke week staan er grote bossen bloemen op tafel en toen we op visite kwamen werd ons heerlijke hapjes en het duurste gebak geserveerd. En de patat voor twee personen en één kid word wekelijks bezorgd. Een jong stel met kid dus. Alle twee hbo-geschoold met een goede baan. Zullen ze nu niet in de gaten hebben dat met een beetje aanpassen in levensstijl die restschuld zo weggewerkt is. Maar het draait dus vooral om uiterlijk vertoon. Hoe krom kan het zijn als ze een vrijwel nieuw autostoeltje bij het grof vuil zetten en je weet dat er aan een tweede kindje wordt gewerkt.

 Maar goed, ik wordt niet voor niets schuldhulpmaatje.  Een vrijwilligersfunctie waar ik erg veel zin in heb. Deze maand ga ik drie hele dagen op cursus om de fijne kneepjes te leren. Na jaren in en rond het huis weer een stapje daarbuiten. Ik hoop hiermee een hoop ervaring op te doen om misschien in de toekomst een betaalde baan te kunnen krijgen. Voor mezelf is er niets verplicht. Het komt op m'n pad of niet. Dus geen druk op de ketel. Met die basis wil ik kijken of het er ooit van komt om in de toekomst weer betaald te gaan werken. Ik heb er jaren over gedaan om erachter te komen waar mijn hart ligt. Alhoewel ik in het verleden leuke banen heb gehad, bracht er geen één daarvan echt voldoening. Nu dus eerst vrijwillig aan de slag. Ook dat geeft me wel een goed gevoel. Ik ben niet meer zo van meer gaan verdienen en dan dit of dat gaan doen of iets groots aanschaffen. Nee juist minderen, consuminderen en kleiner. Dat zijn tegenwoordig mijn steekwoorden. Maar ja iedereen denkt daar verschillend over en wie ben ik om te zeggen wat goed is of verkeerd. Daar zal ik als schuldhulpmaatje wel achter gaan komen. Bovendien heeft ieder z'n eigen achtergrond, dus ga ik zonder vooroordelen met deze mensen aan de slag. Schuld door eigen schuld of niet. Alles is met dit werk mogelijk. Mijn taak om mensen  (schuld) bewust te maken en ze er zo snel mogelijk van af te laten komen. En dan nog blijkt één van de twee weer terug te vallen in oude gewoontes volgens de coördinator. Toch heb er zin in!!!!