Het koopgedrag van mijn inmiddels bejaarde moeder heeft me altijd geïntrigeerd. Al zolang ik me kan herinneren werd er steeds iets nieuws gekocht. Van nieuwe kleding, tot prulletjes en regelmatig een nieuw bankstel of compleet nieuw interieur. Met regelmatig een compleet nieuw interieur bedoel ik dan elke twee jaar.
Mijn vader werkte bij een baggerbedrijf en had een goed salaris. Niet buitensporig hoog maar wel hoog genoeg om mijn moeders wensen te verwezenlijken. Ze woonde in een huurhuis, een koophuis vonden ze altijd voor mensen die het hoog in hun bol hadden. Zo'n beetje al hun geld werd opgemaakt door mijn moeder aan steeds weer nieuwe spullen. De economie is blij met haar geweest en nog steeds, want zelfs nu ze moeilijk ter been is gaat ze wekelijks naar I.ntratuin en kringloopwinkels, modezaken etc. En ze zal nooit met niets thuiskomen. Bovendien heeft ze via internet shoppen ook ontdekt. Helaas, want ze blijft maar aanschaffen. Eerst altijd nieuw.
Tegenwoordig is haar geld er aardig doorheen en gaat ze voor tweedehands. En dan komt het nu. Ze gaat zelfs persoonlijke leningen aan om maar te kunnen blijven kopen. Hellup. Ik doe haar administratie want ze vergat nog wel eens wat te betalen ben ik een poosje geleden achtergekomen. Ik ben schuldhulpmaatje, maar ik heb mijn handen vol aan mijn moeder om haar op het rechte pad te houden wat betreft financiën. Ze wil niets van me aannemen. Ik ben enigst kind en dat is in deze situatie best lastig. Als ik eerlijk ben is mijn moeder geestelijk altijd labiel geweest, alhoewel ze voor de buitenwereld een toneelstuk speelt. Alleen ik en haar zus weten haar ware aard. Haar onvrede uit ze door te kopen en als dat haar niet kan bevredigen dan ben ik haar uitlaatklep en geloof me dat wens je niemand toe. Maar ja, ik voel toch een bepaalde verantwoordelijkheid voor haar. Emotioneel sta ik er tegenwoordig los van. Daar is een lange tijd voor overheen gegaan, maar het is me gelukt. Maar door mijn verantwoordelijksheidsgevoel voor haar hou ik haar toch in de gaten, wat financiën betreft dan.
Het kopen biedt haar waarschijnlijk troost. Ze is erg eenzaam. Dat komt mede omdat veel kennissen van haar zijn overleden en ook dat ze een moeilijke mevrouw is om mee om te gaan. Ze heeft altijd een ongezouten mening gehad en spreekt die ook uit. Dat wordt haar niet altijd in dank afgenomen en daardoor is ze veel vrienden verloren.
Maar goed, jullie begrijpen dat ik als consuminderaar het zeer lastig vind dat mijn moeder een big spender is. Het maakt me niet uit dat ze al haar geld er doorheen jaagt, maar wel dat ze nu persoonlijke leningen aangaat. En daarbij komt dan nog het probleem dat ze haar seniorenwoning helemaal vol propt en maar klaagt dat het schoonmaken zoveel tijd in beslag neemt. Zeg ik dan dat ze moet proberen te ruimen, dan mag er niks weg en moet alles in dozen naar de schuur. Dat mag ik dan doen hé want dozen tillen kan ze niet. Vervolgens vind ze het ongezellig in huis en gaat linea recta weer naar de winkel om nieuw spul aan te schaffen. Ik denk dat het nooit over gaat. Ze blijft shoppen tot ze erbij neervalt. Letterlijk en figuurlijk, want ze valt steeds meer.
