Vaak vraag ik mezelf af als ik alle blogs lees en de daarbij behorende prijsgegeven cijfers, of we (inclusief onszelf) bij het "groot" worden met betrekking tot onze financiële ontwikkeling niet allemaal te vooruitstrevend zijn geweest. Dus uiteindelijk te hoog hebben gegrepen. Ja, dat is wel even een zelfconfrontatie. Daaruit komt nu bij heel veel de wens, ik wil niet eens zeggen noodzaak, om de hoek kijken om financieel onafhankelijk te worden. Ik ga verder in de IK vorm want ik wil niet belerend overkomen.
Kijk ik alleen naar onszelf, dan is het begonnen met studeren, baan, leuk huisje huren, maar het verlangen hebben naar een eigen huis. Waarom eigenlijk, kan het me niet eens meer herinneren. Het huisje was prima voor ons toen nog tweetjes. Oké, ik zal eerlijk zijn. Als je begin twintig bent, kies je nog niet zo bewust, maar ga je ook nog voor aanzien. Dus er kwam een mooier huis, er kwamen kinderen en toen weer een mooier huis, want we wilden ook paarden. Door al dat harde werken bij de baas, het verhuizen met de bijbehorende verbouwingen etc., kom je erachter dat er altijd nieuwe wensen komen. Nu 25 jaar later kost het je weer jaren om aan dat financiële proces een andere wending te geven.
Een heuse taak voor mij en manlief om onze kinderen vooral eigen waarden bij te brengen losgekoppeld van prestatiedrang, denk daarbij aan school en materiële zaken.
Proficiat voor alle mensen die ooit zijn begonnen in hun huis en wat altijd hun thuis is gebleven. Daar heb je nu pas echt lef voor nodig. Wat een waardering heb ik voor die mensen. Ze stralen vaak tevredenheid uit.
Het is inderdaad een mooie taak om de kinderen eigen waarden bij te brengen losgekoppeld van prestatiedrang. ik herken je verhaal en vraag me ook wel eens af hoe het zo komt. Mijn ouders waren eigenlijk ook helemaal niet van de materiële dingen en de prestatiedrang. Ik gooi het er maar op dat we kinderen van onze tijd zijn...:-)
BeantwoordenVerwijderenZelf heb ik niet zoveel met status en aanzien, maar in mijn 'vorig' leven had ik wel een partner die vond dat het daar allemaal om draaide. Altijd meer, beter, groter en vooral duurder. Uiteindelijk ben ik helemaal terug naar af gegaan en ondanks dat ik echt niks had, voelde ik me zo rijk. Nu maar hopen dat mijn pubers dit opgepikt hebben maar heb het idee dat dat wel goed zit.
BeantwoordenVerwijderenwas ooit getrouwd met iemand die status en materieel bezit ook erg belangrijk vond, maar sinds mijn scheiding moet ik het met veel minder doen,maar voel ik mij wel veel rijker, net als Pot Jan, het geeft veel meer voldoening om met minder toch lekker te kunnen leven en als mijn dochter met de tijd het huis uit gaat, wil ik naar een kleinere huurwoning en dan ook als het kan minder gaan werken, en gewoon genieten van de kleine dingen in het leven.
BeantwoordenVerwijderen