Als kind had ik al de behoefte aan rust. En ook nu lijkt het me soms heerlijk een hutje op de hei te hebben. Ik inventariseer de laatste jaren mijn gedachten over het leven steeds opnieuw. Het helpen van kinderen, of armen, mensen in nood is iets wat me door mijn vader al jong is bijgebracht. Kreeg ik een nieuwe fiets, dan kreeg mijn vriendinnetje er ook ééntje als hij wist dat het bij hun gezin financieel niet mogelijk was. We zijn nu gezinshuis, dus dat hutje op de hei is een ver van mijn bed show op het moment. Maar toch denk ik wel eens. Een klein vakantiehuisje in een prachtig natuurgebied, dat lijkt me ook zo heerlijk.
Toekomstmuziek of niet? Ik heb in mijn naaste omgeving meegemaakt dat je je dromen niet moet uitstellen maar indien mogelijk eerst moet doen voor het te laat is. Ik doe op het moment juist het tegenovergestelde. Het gezinshuis wat we nu hebben is geen droom maar een roeping. Ik ben ook dankbaar dat ik het werk mag doen. Maar je dromen kunnen naleven die je eigenlijk diep weg stopt omdat je denkt dat het toch niet kan.
Ik noem maar eens een voorbeeld. Het verkopen van je huis en met je kinderen de wereld rondreizen voor een paar jaar, zelfs nu ze nog leerplichtig zijn. Het lijkt me prachtig. Een droom of zou het toch werkelijkheid kunnen worden. Kan niet bestaat niet, zeg ik altijd tegen onze kinderen. Ik zou het ook wat vaker tegen mezelf moeten zeggen. Ik vind het heerlijk om verhalen van mensen te lezen of zien die hun dromen najagen. Daar is soms heel veel moed voor nodig. Ik ga eerst maar eens op een rijtje zetten welke droom van al mijn dromen de hoogste prioriteit heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten