terugblik op half jaar gezinshuis en hoe het gaat met consuminderen

Het zijn drukke tijden in ons gezinshuis. De twee bij ons geplaatste pubers hebben al aardig hun draai gevonden. Ik ben weer aan het studeren. Ik moet een diploma halen waarmee ik deze functie van gezinshuisouder mag blijven uitoefenen. Dus ga ik elke week 1 dag naar school en studeer in de avonduren. Ik vind het echt vreselijk. Ik ben een praktijkmens en theorieën stampen is niet echt mijn ding. Bovendien moet mijn engels ook goed worden opgehaald. Ik hoef me dus niet te vervelen. Ik hoop binnen een half jaar mijn diploma op zak te hebben.
Het consumindervirus blijft altijd in mijn achterhoofd, maar met extra drukte val ik gauw terug in de gemakstoestand. Niet naar de kringloop voor iets wat ik nodig heb, maar online bestellen.

Wat betreft mijn gezondheid kwakkel ik behoorlijk. Ik heb al jaren last van mijn spieren en/of gewrichten. Als ik 's morgens uit bed stap lijk ik wel 80. Elke stap die ik zet doet pijn. En bukken gaat gepaard met een hoop gesteun en gezucht. Ik ben 's avonds altijd heel moe. Dat komt niet omdat ik mezelf overhoop werk wat betreft huishoudelijk werk, want de hulp pakt heel veel voor me uit handen. Maar van pijn wordt je zo moe. Ik weet dat als ik helemaal stop met zuivelproducten en suiker, de pijnklachten een stuk minder worden. Dat moet ik toch maar weer eens gaan proberen dan. Maar ja, ik als emotie-eter in een gezinshuis met een vat vol gebeurtenissen waarbij de emoties hoog kunnen oplopen, vindt dat nog het moeilijkste. Het goed zorgen voor mezelf. Tegenwoordig ga ik met manlief één keer per maand uit eten of gewoon op visite. Het liefste zou ik gewoon een weekje helemaal alleen in m'n eigen huis zijn. Het schrijven van mijn boek weer oppakken. Lekker luieren en geen wekker zetten. Niet koken maar een week leven op maaltijdsalades. Zo iets, snap je? En Ok, manlief mag daar ook best bij zijn, als hij me maar lekker m'n gang laat gaan.

Want in een gezinshuis is altijd hectiek en heb je heel weinig momenten voor jezelf. De vrije weekenden  die we hebben zijn lastig in te plannen, heel veel geregel voor 48 uur vrijaf. En dat zijn dan ook de weekenden dat onze eigen kinderen extra aandacht krijgen, dus nog weinig tijd voor mezelf.
Ik klaag niet hoor, ik doe het met liefde. Ik uit alleen een stil verlangen.
In de maand mei gaan ze allemaal drie dagen naar kerkkamp. Dan heb ik drie dagen vrij. Maar wat is nou het gekke. Dan heb je vrij en komt er helemaal niks van al je plannen. Juist dan ben ik ontregeld.
Hoe gek zit een mens toch in elkaar.

Hoezo vakantie leuk! en weer besparen.

Bijna iedereen die je spreekt als de vakantie begint zegt, heerlijk vakantie. Ik zie er elk jaar weer tegenop. Meestal gaan we een weekje weg en dat is ook altijd erg leuk. Maar voor onze jongste twee kinderen duurt de vakantie gewoon te lang. Ik heb kinderen die behoefte hebben aan structuur, school, verenigingen, vriendjes, etc. Dat ontbreekt juist allemaal in de vakantie. Ik ben dan ook erg blij dat de vakantie achter de rug is. We hebben helaas niemand in de familie of vriendenkring die aanbiedt om bijvoorbeeld een nachtje te komen logeren. Er liggen er twee in scheiding, de oma's hebben het tegenwoordig drukker met zichzelf en vriendjes zijn zelf op vakantie. Dus begint mijn vakantie nu als iedereen weer naar school is. Heerlijk even het huis helemaal voor me alleen.

De to do lijstjes die ik voorbij zag komen van bloggers met punten voor in de vakantie, maak ik juist voor na de vakantie.

1) vroeg sporten
2) weer gezonder eten (ik ben een emotie-eter, dus je begrijpt dat bij mij in de vakantie de weegschaal omhoog schiet)
3) stille tijd momenten
4) middagdutje
5) lezen
6) bloggen, zowel lezen als schrijven
7) verder huis minimaliseren

Verder heb ik zojuist wat aanpassingen gedaan. Nu ons gezin is uitgebreid met twee pubers en er ook meer wordt gedoucht, heb ik alle badlakens in de badkamer vervangen door badhanddoeken. Dat scheelt enorm veel in de wasmachine. Ik had de badhanddoeken ooit bij elkaar gespaard met een J.umbo actie. Stapje voor stapje wordt ik steeds handiger in het organiseren van het huishouden. Dat is nooit mijn sterkte kant geweest.

Kleding die lekker zit.

Het zit denk ik in de genen. Mijn vader knipte altijd eerst een inkeping in nieuwe sokken voordat hij ze aantrok. De mouwtjes van zijn t-shirts die hij onder zijn bovenkleding droeg werden eerst opgerekt totdat het kraakte. Er mocht niks knellen. Dat gen heb ik dus blijkbaar van hem geërfd. 

Ik kan ook niet tegen trekkende, knellende of snijdende kleding. Een riem in een broek is echt een straf. Het liefst loop ik heel de dag in een huispak van velours. Lekker zacht, behaaglijk en losjes om m'n lijf. Maar ja, je kunt niet overal in je huispak naartoe. Nou ja, het kan wel, maar het gaat me toch net een stapje te ver. Ik ben dus op zoek naar kleding, bijvoorbeeld broeken, die het model van een joggingbroek hebben of nog wijder met tricot boorden, maar dan van materiaal dat het zelfs elegant kan zijn. Dus ben ik driftig in de weer op marktplaats en tik bij de zoekopdrachten woorden in als pofbroek, tricot, wijde broek, etc. Ik ben al twee keer geslaagd. Het zit echt super lekker, maar ik moet toch een drempel over om het ook over straat aan te trekken, bijvoorbeeld naar de supermarkt of een ouderavond. Ik ben dus binnenshuis begonnen en de opmerkingen van de kinderen hebben me niet bepaald gerustgesteld. Wat heb jij nou aan!!!! was de eerste reactie. Eh, een broek die me lekker zit. Het ziet er niet uit. Nou je begrijpt dat het nog wat wennen wordt bij alle gezinsleden. Ik ben nog op zoek naar mogelijkheden om het toch elegant te dragen. Maar dan val je automatisch in schoenen op hakken of voor een Ibiza-look met sandalen. Niet echt geschikt voor de steunzolen die ik draag. Ik zet m'n zoektocht nog even voort. Misschien dat 25 kilo lichter ook scheelt ;)

hutje op de hei

Als kind had ik al de behoefte aan rust. En ook nu lijkt het me soms heerlijk een hutje op de hei te hebben. Ik inventariseer de laatste jaren mijn gedachten over het leven steeds opnieuw. Het helpen van kinderen, of armen, mensen in nood is iets wat me door mijn vader al jong is bijgebracht. Kreeg ik een nieuwe fiets, dan kreeg mijn vriendinnetje er ook ééntje als hij wist dat het bij hun gezin financieel niet mogelijk was. We zijn nu gezinshuis, dus dat hutje op de hei is een ver van mijn bed show op het moment. Maar toch denk ik wel eens. Een klein vakantiehuisje in een prachtig natuurgebied, dat lijkt me ook zo heerlijk.

Toekomstmuziek of niet? Ik heb in mijn naaste omgeving meegemaakt dat je je dromen niet moet uitstellen maar indien mogelijk eerst moet doen voor het te laat is. Ik doe op het moment juist het tegenovergestelde. Het gezinshuis wat we nu hebben is geen droom maar een roeping. Ik ben ook dankbaar dat ik het werk mag doen. Maar je dromen kunnen naleven die je eigenlijk diep weg stopt omdat je denkt dat het toch niet kan.

Ik noem maar eens een voorbeeld. Het verkopen van je huis en met je kinderen de wereld rondreizen voor een paar jaar, zelfs nu ze nog leerplichtig zijn. Het lijkt me prachtig. Een droom of zou het toch werkelijkheid kunnen worden. Kan niet bestaat niet, zeg ik altijd tegen onze kinderen. Ik zou het ook wat vaker tegen mezelf moeten zeggen. Ik vind het heerlijk om verhalen van mensen te lezen of zien die hun dromen najagen. Daar is soms heel veel moed voor nodig. Ik ga eerst maar eens op een rijtje zetten welke droom van al mijn dromen de hoogste prioriteit heeft.

De eerste maanden als gezinshuis.

Ja en dan zijn we ineens al weer een paar maanden gezinshuisouders. Nou ja, niet ineens natuurlijk. Het vergt aanpassingen van ons wat betreft de privacy, maar dat went al aardig. Liep ik eerst in mijn blootje door het huis als ik vanuit de douche naar de slaapkamer moest, dan pak ik nu een badjas. Zulke dingen bedoel ik dan met aanpassingen.
Ik vind het dankbaar werk. En oh wat is het sneu als je niet meer bij je eigen ouders kunt wonen door allerlei omstandigheden. Inhoudelijk kan ik er niet veel over vertellen. Dat is zeg maar het beroepsgeheim om de privacy voor de kids te waarborgen. Maar geloof me, er is zoveel ellende in gezinnen.

Ik heb inmiddels mijn hulp in de huishouding en ben daar zo ontzettend blij mee. Huishoudelijk werk is nooit mijn ding geweest. Ik kan me nu focussen op waar ik wel goed in ben en dat huishoudelijke werk mogen anderen doen, die daar weer goed in zijn. Er blijft nog genoeg over voor mij. Denk aan drie keer per dag een aanrecht vol. Dat hou je niet tegen met maaltijden klaarmaken voor meestal 9 personen. En de wasmachine draait iedere dag een paar trommels. De beestenboel verzorgen. Ik laat de hulp geen kattenbakken schoonmaken. De buitenboel, de boodschappen, verstelwerk, en noem maar op.

En ja dan ben je consuminderaar en komen er twee extra gezinshuiskinderen die dozen en tassen vol spullen meenemen. Allerlei frustsels en dingen. M'n ooit zo strakke muren in hun kamers zijn nu bedekt met krantenknipsels en posters. Ben ik van heb je wat nodig, dan gaan we naar de kringloop. Daar hebben deze stadse meiden geen boodschap aan. Die houden niet van kringloop. Ze vinden dat onze kinderen weinig kleding hebben. Nou dat zeg je niet tegen dovemansoren hoor bij onze jongste dochter.

Ik besef me dat ik me niet te druk moet maken. Te veel of te weinig spullen. Het zijn maar materiële futiliteiten.

Nog twee weken dan zit de vakantie er weer op. Heerlijk, weer terug naar de regelmaat. Alhoewel, ik zag pas een programma met Floortje Dessing, met twee mensen die alleen met een tentje en 25 kilo bagage leven. Leven van dag tot dag zonder onderhoud aan huis en spullen en zonder de dagelijkse verplichtingen. Het enige waar ze aan moesten denken, was om op tijd aan eten te komen. Heerlijk lijkt me dat. Alhoewel ik nu in principe een groot gezin heb, kan ik eigenlijk helemaal niet tegen drukte. Niet wat betreft organiseren, maar wat betreft geluid. De televisie aan of zelfs maar de afzuigkap, ik wordt chaotisch van geluiden. Het is eigenlijk de stilte die ik zo heerlijk vind. Die hoop ik over twee weken weer te ervaren, als iedereen naar school of werk is.

De kids halen de zolder leeg, en zetten de spullen op marktplaats. Van het geld wat het oplevert gaan we met z'n allen wat leuks doen. En het is voor hun een leuke dagbesteding met regenachtige dagen.

bejaarde moeder en schulden

Het koopgedrag van mijn inmiddels bejaarde moeder heeft me altijd geïntrigeerd. Al zolang ik me kan herinneren werd er steeds iets nieuws gekocht. Van nieuwe kleding, tot prulletjes en regelmatig een nieuw bankstel of compleet nieuw interieur. Met regelmatig een compleet nieuw interieur bedoel ik dan elke twee jaar.

Mijn vader werkte bij een baggerbedrijf en had een goed salaris. Niet buitensporig hoog maar wel hoog genoeg om mijn moeders wensen te verwezenlijken. Ze woonde in een huurhuis, een koophuis vonden ze altijd voor mensen die het hoog in hun bol hadden. Zo'n beetje al hun geld werd opgemaakt door mijn moeder aan steeds weer nieuwe spullen. De economie is blij met haar geweest en nog steeds, want zelfs nu ze moeilijk ter been is gaat ze wekelijks naar I.ntratuin en kringloopwinkels, modezaken etc. En ze zal nooit met niets thuiskomen. Bovendien heeft ze via internet shoppen ook ontdekt. Helaas, want ze blijft maar aanschaffen. Eerst altijd nieuw.

Tegenwoordig is haar geld er aardig doorheen en gaat ze voor tweedehands. En dan komt het nu. Ze gaat zelfs persoonlijke leningen aan om maar te kunnen blijven kopen. Hellup. Ik doe haar administratie want ze vergat nog wel eens wat te betalen ben ik een poosje geleden achtergekomen. Ik ben schuldhulpmaatje, maar ik heb mijn handen vol aan mijn moeder om haar op het rechte pad te houden wat betreft financiën. Ze wil niets van me aannemen. Ik ben enigst kind en dat is in deze situatie best lastig. Als ik eerlijk ben is mijn moeder geestelijk altijd labiel geweest, alhoewel ze voor de buitenwereld een toneelstuk speelt. Alleen ik en haar zus weten haar ware aard. Haar onvrede uit ze door te kopen en als dat haar niet kan bevredigen dan ben ik haar uitlaatklep en geloof me dat wens je niemand toe. Maar ja, ik voel toch een bepaalde verantwoordelijkheid voor haar. Emotioneel sta ik er tegenwoordig los van. Daar is een lange tijd voor overheen gegaan, maar het is me gelukt. Maar door mijn verantwoordelijksheidsgevoel voor haar hou ik haar toch in de gaten, wat financiën betreft dan.

Het kopen biedt haar waarschijnlijk troost. Ze is erg eenzaam. Dat komt mede omdat veel kennissen van haar zijn overleden en ook dat ze een moeilijke mevrouw is om mee om te gaan. Ze heeft altijd een ongezouten mening gehad en spreekt die ook uit. Dat wordt haar niet altijd in dank afgenomen en daardoor is ze veel vrienden verloren.

Maar goed, jullie begrijpen dat ik als consuminderaar het zeer lastig vind dat mijn moeder een big spender is. Het maakt me niet uit dat ze al haar geld er doorheen jaagt, maar wel dat ze nu persoonlijke leningen aangaat. En daarbij komt dan nog het probleem dat ze haar seniorenwoning helemaal vol propt en maar klaagt dat het schoonmaken zoveel tijd in beslag neemt. Zeg ik dan dat ze moet proberen te ruimen, dan mag er niks weg en moet alles in dozen naar de schuur. Dat mag ik dan doen hé want dozen tillen kan ze niet. Vervolgens vind ze het ongezellig in huis en gaat linea recta weer naar de winkel om nieuw spul aan te schaffen. Ik denk dat het nooit over gaat. Ze blijft shoppen tot ze erbij neervalt. Letterlijk en figuurlijk, want ze valt steeds meer.

Een huis zonder deuren.

Ooit zag ik het op tv, een huis zonder binnendeuren, behalve één deur naar de badkamer en de wc. Pas zag ik op pinterest weer een huis voorbij komen zonder binnendeuren. Het lijkt mij ideaal. Wij hebben een oud groot huis met schrik niet, 22 binnendeuren. En oh wat vond ik 15 jaar geleden die deuren leuk met ruitjes en panelen. Nu is het een grote ergenis. Ruitjes in een deur met een groot gezin, daar heb ik destijds niet goed over nagedacht en dan al die randjes op de panelen.

Over randjes gesproken. We hebben toen hoge plinten in huis laten maken met een mooi profiel bovenaan. Aaaach, hoe heb ik het ooit kunnen verzinnen. Prachtig hoor, maar zo niet praktisch.
In verschillende kamers hebben we een lambrisering, dus nog meer randjes.
Ik blijf nu dromen van een huis zonder plinten, binnendeuren en randjes. Zoveel makkelijker schoon te maken. Ook de buitenramen hadden een roedeverdeling. Daar hebben we verandering in aangebracht bij de aanschaf van dubbel glas. Het oogt veel rustiger en maakt handiger schoon. In huis hebben we ook veel balken plafonds. Het zijn echte sfeermakers, maar de spinnen maken er op veel plaatsen mooie kunstwerken.

Toch geniet ik van ons huis. Het is echt een leefhuis, een deur met kale plekken van de krabpogingen van onze katten maakt me niet zoveel uit. Maar het moet wel schoon zijn. Wat ben ik dankbaar met mijn hulp. Maar wat zouden we veel extra kunnen sparen of juist minder hoeven te werken als we een kleiner huis hadden gehad wat minder bewerkelijk was.

Ooit had ik de droom, in een ver verleden, een klein huis ergens aan het water. Het is een groot huis geworden aan een sloot. Hihi, hoe kan het gaan in het leven. En nu zou ik weer terug willen naar een kleiner huis, liefst gelijkvloers. Ons huis heeft drie trappen die dagelijks worden gebruikt, grrrr.
Oh nee, nog een extra trap naar de kelder. Die stond 15 jaar geleden ook vol met voorraad. Mijn eigen winkeltje aan huis. Dat hebben we tegenwoordig teruggebracht naar één plank met voorraad en een diepvrieskist. Minimalisme een trend. Ik denk van wel, en aan deze trend doe ik wel graag mee, want het is zo praktich. Zijn er ook minimalisten onder mijn lezers die al jaren minimalist zijn?

consuminderen en minimalisme

Minimaliseren lijkt een trend te worden. Zelfs mijn bejaarde moeder doet eraan mee. Ineens wil ze een leger huis want dat werkt zoveel makkelijker. Dat is ook één van mijn motivaties voor het minimaliseren. Maar toch denk ik dat het over bijvoorbeeld 7 jaar juist weer de trend wordt om je huis weer helemaal vol te zetten. Nu doe ik niet aan trends mee, ik maak altijd bepaalde overwegingen voor ik iets aanschaf.

+ Waarom wil ik het hebben, wat zit erachter zeg maar.
+ Wil ik het over een maand nog hebben, dan ga ik serieus nadenken over een eventuele aanschaf.
+ Heb ik het niet dubbel. Ik streef bijvoorbeeld naar 1 dekbedovertrek per bed.
+ Is het praktisch, staat het nergens in de weg.
+ Kost het veel onderhoud, dan wordt het een nee.
+ Kan ik het lenen of huren.
+ Is het tweedehands te koop, het antwoord hierop is dat werkelijk bijna alles tweedehands te koop is.
+ Kan ik zonder.

De laatste vind ik nog een lastige. Want het antwoord is bijna altijd ja. Er hoeft niet echt een dekbedovertrek over een dekbed. Ik vind het zelfs onhandig. Ik was gewoon de dekbedden regelmatig. Maar oké, ik heb ook dekbedovertrekken, want zeker als jeugdzorg, zoals o.a. een voogd komt kijken met een kind naar hun eventuele toekomstige slaapplaats, staat het toch een beetje zielig, een bed zonder dekbedhoes. Deze dilemma's houden mij de laatste tijd bezig.

Kan ik bijvoorbeeld zonder. Als voorbeeld geef ik hier een pedaalemmer in de wc en badkamer.
Ik loop altijd met mijn maandelijkse lappen naar de keuken en gooi het direct daarin. Ik zou ook rechtstreeks naar de container buiten kunnen lopen, dan zou ik zelfs de pedaalemmer in keuken niet meer nodig hebben. Maar is dat handig nee, dat is weer lastig voor visite die ook met maandelijkse ongemakken te maken hebben.

Wat vazen betreft heb ik ondervonden dat het zeer handig is als je er meer dan één in huis hebt. Pas hadden we wat te vieren en dan is het niet leuk als je bloemen krijgt en niet weet waar je ze in moet zetten. Uiteindelijk hebben de sapkan en maatbeker hun dienst bewezen na de bloemen extra te hebben ingekort. Ikzelf maak weleens één bloemstuk of koop een paar losse bloemen die ik solitair in een flessen zet. Maar wanneer mijn huis vol bossen bloemen staat, vind ik het een onrustig gezicht.
Haha, sommige mensen die niet van mijn blog weten, gelukkig maar ;), zullen me voor gek verklaren.

Een voordeel van een minimalistisch huis vind ik dat wat er staat ook werkelijk in het oog springt en niet opgeslokt wordt door overbodige rommel. De schouw van de kachel komt veel mooier uit als de aandacht naar de ornamenten en houtsnijwerk wordt getrokken in plaats van naar vele beeldjes ofzo.
Het belgisch hardstenen werkblad in de keuken is een echte eyecatcher zonder potten met pollepels,flesjes, koffiezetapparaten etc.
En de zwart wit geblokte marmeren vloer is ook veel mooier zonder kleedjes.
Zelfs buiten geniet ik van mijn terras zonder potten met bloemen die ik anders dagelijks water zou moeten geven. Eén mooie bloembak valt op. Bij meerdere, verminderen ze hun individuele schoonheid.

G.ezinshuis en consuminderen, huishoudelijke hulp

Tja, en dan ben je consuminderaar en kom je in dienst als g.ezinshuisouders bij een organisatie. Ze zijn komen kijken van facilitaire zaken. Er zijn brandblussers geplaatst, rook- en dioxine melders. De ramen zijn beveiligd op de kamers waar de pleegkinderen slapen. Er zijn horren geplaatst en rolgordijnen. Allemaal nieuw. Wat kan zo'n organisatie een hoop besparen als ze je een budget geven om het zelf te doen. Ik kreeg een boek met stalen van stoffen voor rolgordijnen, waar we uit we konden kiezen. In dat boek zat ook een prijslijst. Oei, dat is schrikken, een rolgordijn kostte al snel zo'n 250 euro? Dat vind ik een enorm bedrag. Ik koop normaal zoiets tweedehands en ben dan niet meer dan 10 euro kwijt. We kregen wel een budget om de kamers in te richten. Ze waren er echt niet kinderachtig mee en ja het is makkelijk als je naar de I.kea kunt rijden en zomaar uit kan zoeken en in kan laden. De bonnen worden netjes ingeleverd en verantwoord. Als ik een kwart van het budget had gekregen was het ook gelukt om alles tweedehands of gekregen aan te schaffen. Maar dan valt het voor de organisatie niet te verantwoorden. Jullie begrijpen dat het ontzettend tegen mijn gevoel in ging allemaal. Van het budget werd verwacht dat je een kast, bed, bureau, stoel, dekbed, linnengoed, lampen etc. zou kopen. Het staat er nu allemaal netjes opgesteld en het is een plaatje geworden. Mijn kinderen zitten nooit boven aan hun bureau te leren, dat doen ze beneden aan tafel of op bed. De bureaus die in hun kamer staan zijn bezaaid met spulletjes en stapels kleding. De functie van een bureau is hiermee verloren. Maar goed. We zijn er klaar voor.

Gisteren zou ons eerste g.ezinshuiskind komen. Welkom in de jeugdzorg. De plaatsing ging op het laatste moment niet door. Ze ging uiteindelijk naar een gesloten instelling. Heel triest, er was al kennis gemaakt en je bent erop ingesteld dat ze komt, maar ze werkte niet mee en het alternatief was een gesloten instelling. Jammer hoor, ik had haar bij ons nog een kans gegund.

De knop is dus weer omgezet en nu zijn we in afwachting van de eerste plaatsingen. Ik zal over de kinderen die bij ons geplaatst worden niet zo heel veel vertellen in verband met hun privacy.

Ik ben ook nog op zoek naar blogs om te volgen van andere g.ezinshuisouders en/of pleegouders. Maar ik kan ze eigenlijk niet vinden. Wel wat websites maar geen blogs die worden bijgehouden.
Heb je er toevallig één of weet je er één, let me know.

Verder heb ik de afgelopen twee weken, twee verschillende huishoudelijke hulpen aangenomen. Ik heb gekozen voor twee verschillende waarover ik de uren verdeel zodat ik bij ziekte en vakantie van één van de twee niet ineens niemand meer heb. En ze hebben al gewerkt. Wat een verademing. Ik kom gewoon helemaal tot rust. We hebben echt een groot, oud huis waarin ontzettend veel huishoudelijk werk zit. Niet zozeer vanwege het groot, maar juist vanwege het oude. In een oud huis is er meer stof en het stof is zwarter, echt waar. En alhoewel ons huis vrij minimalistisch is ingericht, zijn de vierkante meters voor wat betreft zemen, dweilen etc. niet te onderschatten. Als ik ons huis boven en beneden moet stofzuigen en daarna nog de dweil er door moet halen ben ik onafgebroken drieënhalf uur bezig. Het geeft echt een rust, dat ik nu weet dat wanneer ikzelf minder tijd heb omdat mijn energie uit moet gaan naar alle kinderen, het schoonmaakwerk toch wordt gedaan. En geloof me, er blijft genoeg over wat ikzelf moet doen. Maar het scheelt me gewoon veel sopuren.

r.i.p. Parel en hoe onze kids er mee om gaan

Gisteren hebben we onze hond in laten slapen. Trouwe lezers weten dat ik lang geleden al eens een logje er over heb geschreven. Ik kon de beslissing gewoon niet nemen. Niet voor mezelf, niet voor de kids en en niet voor de hond. De hond was behalve zijn incontinentie nog best fit. Stond wel wat moeilijker op, maar at nog zeer smakelijk en had nog een prachtige glimmende vacht. Ze verhaarde eigenlijk de laatste tijd niet meer, terwijl ze anders bossen liet vallen.
Maar die incontinentie is toch heel vervelend als er meerdere keren per dag in huis wordt geplast op een houten vloer. Zij kon ook geen hele nacht meer doorslapen. Regelmatig moest ik er midden in de nacht uit omdat zij begon te blaffen.

Ik had een poosje terug al tegen de kinderen gezegd dat het einde echt dichterbij kwam. Maar ja, dan moet je toch eerst zelf nog dat telefoontje plegen met de dierenarts. De dierenarts begreep ons volkomen en vond het een terechte, eerlijke beslissing. Zij zou 1 mei 13 jaar zijn geworden.
Kinderen vinden zo'n beslissing natuurlijk niet terecht. Die komen met allerlei alternatieven aan om haar nog langer bij hun te houden. Oude mensen geef je toch ook geen spuitje? Ach mam, dan dweil je toch een paar keer per dag.

Gisteren ochtend toen onze oudste zoon beneden kwam, vertelde ik dat hij afscheid moest nemen. Ik had onze hond, Parel, die nacht op de bank laten slapen, wat anders nooit mocht. Ik gunde haar nog een nacht lekker zacht op onze teddy bank. Onze zoon mocht haar nog een liflafje geven en nam afscheid. Wat verscheurt dat je moederhart. We hebben de dierenarts laten komen terwijl de jongste kinderen op school zaten. Ik heb er lang over nagedacht of ik ze het van te voren moest vertellen wanneer het precies zou gebeuren. Ze waren wel op de hoogte dat we vonden dat het niet veel langer meer kon. Uiteindelijk was ons besluit om het niet van te voren te zeggen en de hond ook niet meer overleden aan hun te laten zien. Maar wat was dat een moeilijke beslissing. Ik weet nu nog niet of ik daar juist aan heb gedaan. Ze kwamen thuis en vroegen of ze haar nog konden zien. Maar mijn man had haar al weggebracht. Ik had nog wel een paar foto's gemaakt voor het geval ze daar om zouden vragen. Dat deden ze niet, alleen onze oudste zoon wilde ze graag zien.
Misschien had ik het anders moeten doen, maar mijn gevoel zei dat onze kinderen op deze manier het beste met het afscheid konden omgaan. Nu twijfel ik daar aan, maar ik kan het niet meer terugdraaien.
Onze oudste dochter had aangegeven dat ze hem in ieder geval niet dood wilde zien. In alle spanning hadden we wel verteld dat als ze afscheid wilde nemen dat ze dat dan maar moest doen (de avond vooraf), maar zoiets hadden we wel meer tegen haar gezegd om het uiteindelijk toch uit te stellen. Dus kwamen we niet echt geloofwaardig over en was ze uiteindelijk verontwaardigd over het haar niet echt duidelijk inlichten dat het zou gaan gebeuren.(ze is 19)
In onze eigen spanning hebben we gewoon geen heldere besluiten kunnen nemen.

We hebben gehuild en de foto's in de album teruggekeken. En daarna heb ik zijn slaapplaats opgeruimd en schoongemaakt.

De woensdagmiddag werd gevuld met het spelen met vriendjes. Wat zijn kinderen toch flexibel. 's Avonds was er nog schoolvoetbal. En omdat de jongste twee daar mochten gaan supporteren hoor ik ineens mijn jongste dochter zeggen. Dat dit de leukste dag ever was. Ik moest glimlachen. Op dat moment was ze vast even vergeten dat we 's morgens onze hond hadden in laten slapen.

Het is een lege plek. Ineens lag ze gisteren niet voor de snorrende kachel. En hoefde ik het brood van het aanrecht niet veilig te stellen, want anders kon ze nog wel eens een boterhammetje stelen.
Toen ik naar buiten liep om de paarden af te sluiten, liep ik alleen, in plaats van met onze hond samen. Allemaal van die momentjes dat je haar mist.

Vanmorgen ben ik nog met jongste zoon meegegaan naar school. Hij wilde een foto meenemen om aan de juf te laten zien. Hartverscheurend om te zien hoe hij zich in de armen van de juf stortte en vreselijk hard moest huilen. Ja, toen kreeg ik het ook weer te kwaad.

Maar hoe gek het ook klinkt, nu is er rust in huis en hoofd. De rust dat de beslissing die is genomen niet meer terug te draaien valt. De rust dat ik niet meer uit hoef te kijken of ik niet met mijn sokken in een plas ga staan. En een rustige nacht, geen geblaf meer midden in de nacht.

Lieve Parel
Je was voor ons de liefste en trouwste hond die we ons maar konden wensen.
Dank je wel dat we zo lang van je mochten genieten.
Je blijf voor altijd in ons hart.

jaarlijks onderhoud apparatuur, lekke ruit

Het jaarlijkse onderhoud van onze apparatuur heeft weer plaats gevonden. De vaatwasser is helemaal schoongemaakt. Filter en dergelijke eruit gehaald. Net zoals met de droogtrommel. Het gasfornuis met de ovens is weer spik en span. De borstels van de stofzuiger hebben een nachtje in de gloor geweekt. Ik weet het, slecht voor het milieu en ik gebruik het dan ook zo min mogelijk, maar soms heeft alles bij ons even een extra ontsmettingsbeurt nodig in verband met de huisdieren. De afzuigkap is weer vetvrij gemaakt en het koffiezet apparaat weer ontkalkt. Nu staat alleen de vriezer nog op het programma. Daar wacht ik meestal mee tot het buiten vriest, dan kan ik het vriesgoed tijdens de schoonmaakbeurt tijdelijk even buiten leggen. Maar vanwege de zachte winter is het nog niet gebeurd.
Deze klusjes staan altijd begin van het jaar op het programma.

De laptop moet eigenlijk ook opgeschoond worden. Dat is een mooi klusje voor de man.

Net het pannenkastje schoongemaakt en de pannen is even kritisch bekeken en uitgedund.

Afgelopen maand ook alle foto's uitgeprint en ingeplakt. Wat een klus. Maar zo leuk om te doen.
Een bestellijstje gemaakt voor de zaterdag patatdag. We eten altijd met een grote groep patat. We zijn zelf (nog) met 6 personen, dan eten er soms nog vriendjes en vriendinnetjes mee en komt er ook vaak een moeder en of schoonmoeder mee smikkelen. Dat is altijd een heel georganiseer met opnemen van de bestelling. Dus heb ik een lijstje gemaakt met de vaste namen en ruimte voor namen van gasten en de keuzemogelijkheden. Zo kan iedereen een kruisje zetten achter zijn naam bij de snacks die hij of zij wilt en bij één of twee porties patat. Zo is er ook geen geruzie en gegraai uit de pan met snacks. Ja, dat kwam bij ons regelmatig voor hoor. :) Iedereen weet van te voren wat er is opgegeven. Dit systeem geeft iedereen heel veel duidelijkheid en voor papa de patatboer is het ook overzichtelijker.

Die maakt overigens regelmatig de patatpannen schoon. Daar ben ik hem zo dankbaar voor, want dat vind ik echt een heel vies karweitje. We bakken met drie pannen tegelijk, zodat iedereen een beetje tegelijk kan eten. In één pan bakken we alleen patat. Dan blijft het vet langer goed.

Nu kijk ik net naar buiten en erger me mateloos aan de lekke ruit in onze achterdeur. De ruit lijkt altijd vies, maar het is gewoon condens en water in de spouw van de ruit zeg maar.
Nu is het kozijn waar de deur in hangt schots en scheef en alhoewel mijn mannetje best handig is, gaat het deuren hangen hem niet zo goed af. Om het toch zo goedkoop mogelijk op te lossen wil ik de ruit verven met schoolbordenverf of beplakken met een reuze foto, dan wordt het een soort schilderij.
Of misschien toch maar gewoon een nieuwe ruit in de deur zetten. Twijfel, twijfel .......

Bank opnieuw stofferen en cadeaubon p.erry sport

Het was al een poosje een dilemma. In onze bank vielen spontaan de gaten, vooral op het favoriete hangplek van de man des huizes. ;) De bank hebben we ooit tweedehands gekocht voor 400 euro. Voor tweedehands ook nog een aardig bedrag maar er zit ook een loveseat bij. We hebben nog geen spijt van de aanschaf gehad. Wat een heerlijke bank. Wel met losse kussens, dat is minder handig in een gezin met drukke kinderen, maar het voordeel is weer dat je je zo lekker kan nestelen. We waren dus nog steeds niet op de bank uitgekeken. Alle opties zijn de revue gepasseerd. Opnieuw laten stofferen, een hele nieuwe, tweedehandse bank, alleen het ligkussen met de gaten vernieuwen. Een bezoek aan de kringloop bracht uitkomst. Ik vond er prachtige gordijnstof. Dik genoeg en van mooie kwaliteit, een soort velours met reliëf en de kleur past door de schittering prachtig bij de bank. Maar wat een werk was dat zeg. Ik had de hoezen van de oude kussens losgetornd en zo een patroon gemaakt. Die oude lappen op de gordijnstof gelegd en nageknipt. Ik ben best tevreden met het resultaat. De hoes mag nog iets strakker, maar als ik de nieuwe hoezen van gordijnstof ooit nog eens was, krimpen ze misschien nog wel iets. Dus laat ik het voorlopig zo. Bank opgeknapt voor totaal 10 euro. En nog heel veel stof over. Ik heb al twee kussentjes gestoffeerd en hoop er binnenkort nog een aantal te doen.

Mijn volgende project is mijn foto's verwerken in schilderijen. Het liefste zou ik een hele muur met foto's beplakken. Het lijkt me zo leuk om elke dag je foto's te bekijken dan alleen zo nu en dan als de plakboeken op tafel komen. Dus daarin ben ik me nu aan het oriënteren. Zal ik de foto's rechtstreeks op de muur plakken, of zal ik ze eerst kopieëren  en dan opplakken? Houdt spuitlijm op een latexmuur en zo vraag ik me nog wel het één en ander af.

Zometeen moet ik nog even op pad naar de P.erry Sport. Onze jongste zoon had een cadeaubon gewonnen met het verkopen van heel veel loten voor de voetbalvereniging. Het gaat om een bedrag van 50 euro, dus dat is niet mis. Ik durf het niet langer aan met de berichten in het nieuws om een aankoop uit te stellen. Dus verplicht wat aanschaffen nu voordat het niet meer kan. Eigenlijk hebben we niets nodig. Dus ga ik denk ik maar voor basis spullen zoals sokken en hemdjes en shirts.
Heb er echt geen zin in, de kinderen zijn lekker aan het skeeleren en zitten er ook niet op te wachten. Misschien dat oudste zoon even op wil passen.

dagtaak computers en tablets draaiend houden

Soms heb ik het idee zo'n beetje heel de dag te vullen met het zoeken naar tablets, telefoons, opladers en oordoppen. Ja echt hoor, met een groot gezin kost dat je aardig wat tijd. We hebben 1 laptop in huis. Daar mag iedereen op, maar de jongste kinderen weten nog niet het wachtwoord. Dus wanneer zij erop willen vragen zij of ik het wachtwoord wil intikken. Er zijn vijf mobieltjes in omloop met de bijbehorende stekkers, natuurlijk allemaal verschillend. En drie tablets. Dan doet de tablet het weer niet. Dan weer een oplader zoek. Virus op de laptop. Het neemt echt heel veel tijd in beslag om iedereen online te houden. Natuurlijk is niet altijd iedereen tegelijk online bezig, gelukkig niet zeg, maar soms heb je van die dagen. Ook het gezeur of het hun laptop dag is of hoe lang ze erop mogen.
Ik heb er een schema voor aan de muur in de keuken hangen. Maar ja, eerder gevraagd dan gekeken hé. De internetverbinding laat ook nog wel eens te wensen over. Daar moeten we echt nog mee aan de slag in huis. Net zoals een filter. Vind ik wel belangrijk, manlief vind dat minder noodzakelijk. En ja, niet alles wordt gefilterd wat je zou willen. In ieder geval wordt er alleen beneden gecomputerd door de kleintjes en hoor en zie ik waar ze naar luisteren  en kijken. Stiekem denk ik wel eens, zal ik eens een dagje de stekkers uit de router trekken en zeggen dat er een storing is die heel de dag duurt. Dat zal een rustig dagje zijn, denk ik, of niet, het zou ook kunnen dat ze heel de dag zeuren dat internet niet werkt. Het is in ieder geval het proberen een keer waard.

de keuken

Dit is dan een kijkje in onze keuken. Toen we ons huis vijftien jaar geleden kochten hebben we het helemaal gestript. En een nieuwe keuken laten plaatsen, Ik vind de keuken tijdloos. Hij was destijds best prijzig, maar we konden het in de hand houden door geen bovenkastjes te plaatsen. Er zit wel een vaatwasser in. En het fornuis heeft twee ovens. Het gasfornuis en de ovens worden zeer intensief gebruikt en daarom heb ik eigenlijk spijt van de gaspitten. Het zijn loodzware dingen en lastig schoon te maken.

Als ik nu opnieuw zou kiezen, kies ik voor een kookplaat, liefst inductie en die zijn er tegenwoordig ook in fornuisuitvoering. Bovenop de schouw staan lege sapflessen van de aldi. Daar zitten mijn kruiden in. Gekocht in grote verpakkingen via internet voor de prijs van een klein strooiflesje.

De weegschaal komt van een oude tante die vroeger een winkel had.We hebben geen magnetron. En in deze keuken geen koelkast. Onder de keuken hebben we een grote kelder. Daarin staat een vriezer en een koelkast. Een oudje, maar dat ziet niemand.

Boven het aanrecht hangt de koffiemolen die ooit van mijn oma was. Het koffiezetapparaat staat in een keukenkastje. Bij ons in het gezin drinkt er niemand koffie. Voor visite en verjaardagen halen wij hem uit het kastje tevoorschijn. Net zoals de waterkoker. Die gebruik ik hooguit twee keer per dag.
Ik hou van een gladde aanrecht, maar hij ziet er echt niet altijd zo uit als op de foto hoor.
Het aanrechtblad is van belgisch hardsteen. Zou ik ook nooit meer doen. Het vergt veel onderhoud doordat het poreus is en snel vlekt. Dus moet er regelmatig een laagje olie, ik gebruik gewoon slaolie, overheen.

De vaas heb ik een jaar terug van mijn moeder gekregen als verjaardagscadeau. Ik zag hem in een kringloop en vond hem gelijk prachtig. Wel moeilijk om bloemen met zulke lange stelen te krijgen, dus staat er nu een orchidee met potje en al in de halsopening. Soms zet ik er ook mooie bloesemtakken in van onze appelbomen, maar daarvoor moet ik nog even geduld hebben.

Het lampje aan het plafond komt van de kringloop en is van melkglas. Het blauwe kastje herkennen jullie vast van mijn blog. Hier heeft manlief ooit heel lang mee moeten zeulen naar de auto vanaf een rommelmarkt.
Als ik zo de plaatjes bekijk dan lijkt het een hele dure keuken. Hij was niet goedkoop, maar doordat we dus apparatuur achterwege hebben gelaten, en geen bovenkastjes hebben genomen viel het toch nog mee. Zonder belgisch hardstenen blad, wat eens maar nooit meer is, had onze keuken gewoon in een lagere prijsklasse kunnen vallen, want dat blad maakte het toen zo duur.
Ik vind het een tijdloze keuken. Hij staat nu 15 jaar en ziet er zo op de foto mooi uit. Van dichtbij zie je wel dat er wat kale randjes zijn. Dus doen we er ooit een verfje overheen en kan hij weer jaren mee.

multi functionele kleding

Ik heb de afgelopen periode mijn kledinglijstje  nog een goed onder de loep genomen. Waarom eigenlijk hemdjes als ondergoed kopen als je ook gewoon een net zomers hemdje in de kast hebt hangen. Dus mijn besluit is genomen. Ik koop geen ondergoed hemdjes meer. Zorg dat ik een paar mooie basishemdjes heb voor mezelf en de kids, die kunnen ook als ondergoed worden gedragen.

Pantoffels. Ik heb ze ooit allemaal aangeschaft, maar ze worden niet gedragen. We doen gewoon twee paar sokken over elkaar aan. Ikzelf loop op oude laarsjes met rubberen zolen. Die klossen niet zo op onze houten vloeren.  We hebben wat kinderen in huis waar de prikkels zeg maar extra hard binnenkomen. Ikzelf heb er ook enigszins last van. Wat een rust als iedereen dan op sokken of rubber zolen in huis loopt. Moet je voorstellen. Zes personen maal 2 voeten met harde zolen die constant door je huis lopen met een houten vloer.

Sokken koop ik voor mij, manlief, oudste dochter en oudste zoon allemaal dezelfde. En ook maar één soort en in dezelfde maat.  Er zit behoorlijk veel rek in, dus ze passen van maat 38 t/m maat 44.  Dat is lekker makkelijk in de was en wanneer er gaten in de sokken komen kan je die bewaren tot er een gat in een sok van een ander paar komt. Sokken met gaten bewaar ik om mee te stoffen. Ideaal hoor. Sok (met gat dan) om je hand en stoffen maar.

Niet echt kleding, maar ik iets wat een heleboel was scheelt. De kinderen hun gezicht 's morgen laten wassen met een washandje en een droog washandje om de boel weer droog te maken. Ben ik gaan invoeren omdat ik het er bij mijn kinderen niet hun gezicht willen afdrogen aan een handdoek waar een broertje of zusje dat ook mee heeft gedaan. Ja pubers he, die griezelen overal van. Moet zeggen dat het niet prettig is hoor als je klodders tandpasta van een jonger gezinslid aan je handdoek voelt kleven.

Heb trouwens ook overal de dopjes vanaf gedaan in de badkamer. Onze gezinsleden doen ze er namelijk niet meer terug op. Een tandpasta pomp zoals met bijvoorbeeld handzeep zou een uitkomst zijn. Ik zal eens gaan googelen of er zoiets bestaat.

We zijn wat praktische aanpassing in ons huis aan het doorvoeren. Hadden we al veel eerder moeten doen. Zo hangt er nu een spiegel op hoogte van de kleine kinderen in de badkamer. Verder heb ik wat siergordijnen verwijderd op de slaapkamers. Gewoon rolgordijntje is genoeg. En verder heb ik boven één prullenbak op de overloop staan bij de trap en alle andere kleintjes op slaapkamers weggehaald. Dat ruimt lekker op. Maar één prullenbak boven legen en schoonmaken in plaats van vijf.

paarden schaken en consuminderen

Dit is zo'n beetje waar het bij ons in het huishouden om draait. Tenminste dag zegt manlief.
Financieel is dat ook wel zo. Als we geen twee paarden zouden hebben was onze hypotheek al lang verleden tijd. Al hoewel we geen boerderij hebben, en geen weilanden, kunnen onze paarden toch bij ons aan huis staan. Dat scheel wel een hoop stallingsgeld. Van het geld dat ik verdien met de oppaskindjes, onderhoud ik de paarden. Twee van onze kinderen schaken op redelijk niveau en hebben door het hele land wedstrijden. Aanstaande zaterdag bijvoorbeeld, zit mijn mannetje met onze oudste zoon een heel weekend in Leiden.
Vanaf onze woonplaats is dat een heel gereis, drie dagen op en neer. Dus heb ik gekeken naar een hotel vlak naast de schaaklocatie. Vergeleken met de benzine, kom je dan twintig euro duurder uit, maar dan scheelt dat heel veel tijd en dus meer rust. Heel belangrijk voor een schaker.

Maar deze sporten brengt ons gezin zoveel goeds. Het is me dan ook dubbel en dwars waard dat hierin veel van ons loon aan op gaat. Zo maakt natuurlijk iedereen z'n eigen keuzes. Niet echt voor de hand liggend hé, paarden bij een consumindergezin.

Ik heb er ooit wel eens eerder over geschreven dat verenigingen best duur zijn. Ik ken een aantal grote gezinnen waar er gewoon geen geld voor is. Die kinderen lopen vaak op straat te hangen. Ik vind dat heel sneu. Een vereniging vind ik belangrijk. Het houdt ze van de straat, ze hebben een doel en leren met verantwoordelijkheid naar elkaar en teamgenoten omgaan. Een keer geen zin hebben, heeft consequenties voor het hele team. Met de paarden is het natuurlijk ook zo, dat je het eten geven en mesten niet kunt overslaan in het belang van hun gezondheid.

Hoe proberen we te consuminderen op onze paardenhobby.

We kopen kleding en tuig en zadels in via marktplaats. Meer dan we zelf nodig hebben. We verkopen het weer door met winst, waardoor we zelf gratis gekleed wat betreft paardrijkleding. En ook alle benodigdheden voor de paarden zijn op deze manier voor niets.
De dierenartskosten lopen nog wel eens uit de hand. Vaak bel ik eerst voor een advies. Bij onze dierenarts is dit nog voor niets. Alhoewel de gezondheid voor de paarden bovenaan staat, laat ik niet direct bij elk hupje of kuchje een dierenarts komen. Lang leve google. Meestal herstelt een paard weer snel met extra rust. Wormenkuren bestel ik via marktplaats bij particulieren. Sommige mensen op fora bestellen ook uit het buitenland waar sommige medicatie nog zonder recept te verkrijgen is.
Het hooi komt bij de boer vandaan, rechtstreeks vanaf het land wanneer er wordt gemaaid. Na zes weken is het geschikt voor de paarden om te eten.
De paarden hebben een buitenstal waar ze in en uit kunnen lopen. Dit scheelt stro en/of houtkrullen.
Verder leveren de paarden ook inkomsten op door het geven van lesjes en kinderfeestjes. Elke jaar organiseert onze dochter met een vriendin een groot ponykamp bij ons thuis. Daarmee wordt ook een leuk bedrag verdient.
Het blijft een dure hobby, maar zo is het voor ons als "doorsnee" gezin, toch financieel haalbaar.
Bovendien zullen de paarden bij onze toekomstige pleegkinderen ook veel goeds kunnen doen.
De relatie paard - mens is altijd bijzonder.