r.i.p. Parel en hoe onze kids er mee om gaan

Gisteren hebben we onze hond in laten slapen. Trouwe lezers weten dat ik lang geleden al eens een logje er over heb geschreven. Ik kon de beslissing gewoon niet nemen. Niet voor mezelf, niet voor de kids en en niet voor de hond. De hond was behalve zijn incontinentie nog best fit. Stond wel wat moeilijker op, maar at nog zeer smakelijk en had nog een prachtige glimmende vacht. Ze verhaarde eigenlijk de laatste tijd niet meer, terwijl ze anders bossen liet vallen.
Maar die incontinentie is toch heel vervelend als er meerdere keren per dag in huis wordt geplast op een houten vloer. Zij kon ook geen hele nacht meer doorslapen. Regelmatig moest ik er midden in de nacht uit omdat zij begon te blaffen.

Ik had een poosje terug al tegen de kinderen gezegd dat het einde echt dichterbij kwam. Maar ja, dan moet je toch eerst zelf nog dat telefoontje plegen met de dierenarts. De dierenarts begreep ons volkomen en vond het een terechte, eerlijke beslissing. Zij zou 1 mei 13 jaar zijn geworden.
Kinderen vinden zo'n beslissing natuurlijk niet terecht. Die komen met allerlei alternatieven aan om haar nog langer bij hun te houden. Oude mensen geef je toch ook geen spuitje? Ach mam, dan dweil je toch een paar keer per dag.

Gisteren ochtend toen onze oudste zoon beneden kwam, vertelde ik dat hij afscheid moest nemen. Ik had onze hond, Parel, die nacht op de bank laten slapen, wat anders nooit mocht. Ik gunde haar nog een nacht lekker zacht op onze teddy bank. Onze zoon mocht haar nog een liflafje geven en nam afscheid. Wat verscheurt dat je moederhart. We hebben de dierenarts laten komen terwijl de jongste kinderen op school zaten. Ik heb er lang over nagedacht of ik ze het van te voren moest vertellen wanneer het precies zou gebeuren. Ze waren wel op de hoogte dat we vonden dat het niet veel langer meer kon. Uiteindelijk was ons besluit om het niet van te voren te zeggen en de hond ook niet meer overleden aan hun te laten zien. Maar wat was dat een moeilijke beslissing. Ik weet nu nog niet of ik daar juist aan heb gedaan. Ze kwamen thuis en vroegen of ze haar nog konden zien. Maar mijn man had haar al weggebracht. Ik had nog wel een paar foto's gemaakt voor het geval ze daar om zouden vragen. Dat deden ze niet, alleen onze oudste zoon wilde ze graag zien.
Misschien had ik het anders moeten doen, maar mijn gevoel zei dat onze kinderen op deze manier het beste met het afscheid konden omgaan. Nu twijfel ik daar aan, maar ik kan het niet meer terugdraaien.
Onze oudste dochter had aangegeven dat ze hem in ieder geval niet dood wilde zien. In alle spanning hadden we wel verteld dat als ze afscheid wilde nemen dat ze dat dan maar moest doen (de avond vooraf), maar zoiets hadden we wel meer tegen haar gezegd om het uiteindelijk toch uit te stellen. Dus kwamen we niet echt geloofwaardig over en was ze uiteindelijk verontwaardigd over het haar niet echt duidelijk inlichten dat het zou gaan gebeuren.(ze is 19)
In onze eigen spanning hebben we gewoon geen heldere besluiten kunnen nemen.

We hebben gehuild en de foto's in de album teruggekeken. En daarna heb ik zijn slaapplaats opgeruimd en schoongemaakt.

De woensdagmiddag werd gevuld met het spelen met vriendjes. Wat zijn kinderen toch flexibel. 's Avonds was er nog schoolvoetbal. En omdat de jongste twee daar mochten gaan supporteren hoor ik ineens mijn jongste dochter zeggen. Dat dit de leukste dag ever was. Ik moest glimlachen. Op dat moment was ze vast even vergeten dat we 's morgens onze hond hadden in laten slapen.

Het is een lege plek. Ineens lag ze gisteren niet voor de snorrende kachel. En hoefde ik het brood van het aanrecht niet veilig te stellen, want anders kon ze nog wel eens een boterhammetje stelen.
Toen ik naar buiten liep om de paarden af te sluiten, liep ik alleen, in plaats van met onze hond samen. Allemaal van die momentjes dat je haar mist.

Vanmorgen ben ik nog met jongste zoon meegegaan naar school. Hij wilde een foto meenemen om aan de juf te laten zien. Hartverscheurend om te zien hoe hij zich in de armen van de juf stortte en vreselijk hard moest huilen. Ja, toen kreeg ik het ook weer te kwaad.

Maar hoe gek het ook klinkt, nu is er rust in huis en hoofd. De rust dat de beslissing die is genomen niet meer terug te draaien valt. De rust dat ik niet meer uit hoef te kijken of ik niet met mijn sokken in een plas ga staan. En een rustige nacht, geen geblaf meer midden in de nacht.

Lieve Parel
Je was voor ons de liefste en trouwste hond die we ons maar konden wensen.
Dank je wel dat we zo lang van je mochten genieten.
Je blijf voor altijd in ons hart.